19/09/2023, 23:53
Kekelemeyi Tetikleyen? - Martin F.Schwartz PhD.
Beyindeki bazal ganglionlar gelişimsel kekemelikte rol oynamaktadır.Buradaki işlev bozukluğunun broca alanı arasındaki bilgi akışını ve konuşma motor planlama-yürütmeyi etkilemektedir.Görevlerinin bir kısmı konuşma sırasında ses tellerini koordine etmektir ve buradaki sorunlar ses tellerinin donmasına/kekemeliğe yol açabilir.Yaklaşan konuşma sesinin fonetik gereksinimlerine bağlı olarak ses tellerinin açık veya kapalı konumda donması şeklinde kendini gösterir.Tiamin veya magnezyum eksikliği (bazıları için) varsa gerekli bir nörotransmiterin belki GABA veya asetilkolin eksikliği nedeniyle bazal ganglionlar düzgün çalışamaz.Kekeme olan bazı kişilere, eğer onlara tiamin ve magnezyum verirsek, bazal ganglionlar normal şekilde çalışabilir ve ses tellerinin kilitlenmesi durur dolayısıyla tetikleyici artık yoktur ve tetikleyici olmadan kekemelik de artık olmaz.(geçici)
Araştırmalar kekeme olmayan çocukların da kekeme olan çocuklarla aynı dil ve konuşma stresine maruz kaldıklarını, ancak iki grubu ayıran şeyin, kekeme çocuklarda gırtlakta gelişen aşırı gerilime yönelik genetik temelli bir yatkınlık olabileceğini öne sürüyor.Mevcut bulgular, bazal ganglionları ve onun stres koşulları altında uygunsuz tepki verme eğilimini bu eğilimin kaynağı olarak gösteriyor.Diğer merkezi sinir sistemi yapılarından daha fazla, sonuçta kekemeliği tetikleyen gerilimlerin kaynağı olma potansiyeline sahiptir.
Kortikal anomaliler:
Birincisi, laringeal kortikal alanlar(vokal kordlar ve gırtlak kasları) ile bazal ganglionlar arasındaki doğrudan bağlantılardır yani buradaki herhangi bir problemin korteks düzeyinde de kendini göstermesi beklenebilir.
İkincisi, diğer alanlardaki kortikal etkilerin anlaşılması zordur çünkü bunlar temel mekanizmaları değil, yıllar süren öğrenilmiş mücadele davranışlarını yansıtabilir.
Kekemeliği tetikleyen şeyin, larinks içindeki ve etrafındaki reseptörlerden kaynaklanan ve merkezi sinir sistemine, konuşmayı durduran gırtlak gerilimlerinin belirli bir uyumu için bir eşik seviyesinin belirlendiğini bildiren benzersiz bir afferent(duyusal) uyarı modeli olduğudur.Öğrenilmiş öngörücü veya kurtarıcı davranışların tetikleyicisini oluşturan şey bu benzersiz afferent(duyusal) dizi veya onun tehdit altındaki oluşumudur.
Dolayısıyla afferent(duyusal) diziyi değiştirin ve koşullu kekemelik tepkileri sona erdirin. Dizide değişiklik yapmanın en etkili yolu, laringeal gerilimleri çıkarmak veya yerine yenilerini koymaktır.Örneğin şarkı söylemek, fısıldamak, metronom ritmiyle konuşmak, bağırmak, yutkunmak, hızla nefes almak, kalan havayla konuşmak, kafa sallamak, öksürmek (boğaz temizleme), stresi azaltma teknikleri, kolay başlangıçlar, kelimeleri değiştirmek vb. dikkati konuşmadan uzaklaştıran tüm aktiviteler gibi hepsi de afferent(duyusal) diziyi değiştirme yeteneğine sahiptir, kendileriyle ilişkili hiçbir koşullu beklenti stresi yoktur (yalnız veya yabancı bir aksanla konuşmak gibi) ve dilsel etkinliği azaltan aktivitelerin herhangi biri veya tümü ve/veya konuşma hızını azaltmak gibi.
Bu konuşmayı, bozukluğun tetikleyicisinin aydınlatılmasına dayalı olarak kekemelik için bir model oluşturan bir dizi olay öne sürerek özetleyebiliriz.
Olaylar aşağıdaki gibidir:
Nörolojik olarak yatkın bir bireyde, çeşitli endojen ve eksojen stresler eş zamanlı olarak ortaya çıkar ve gırtlakta, konuşmadan önceki sessizlikte konuşmayı durdurucu seviyelere ulaşan bir gerilim oluşumuna neden olur. Bu durumda genellikle blok olarak adlandırılan bir ses teli hareketsizliği durumu ortaya çıkar. Bu blok kekemeliğin çekirdeğini oluşturur.
Bir bloğa verilen en tipik anında tepki tekrardır. Tekrarlar, değişen derecelerde gerginlik ve sıklıkta meydana gelebilir ve sıklıkla alışkanlık haline gelir. Büyük ölçüde değişebilen bir süre sonra çocuk, bir veya daha fazla aktiviteye katılarak tekrarların farkına varabilir ve bunlara tepki verebilir. Bunlar kaçınma davranışları,yutma, hızlı ve derin nefes alma, konuşma veya başlangıçları kullanma gibi olabilir.
Konuşma stresinin birkaç önemli türü kekeme kişinin konuşmasını etkileyebilir:
* Durumsal Stres – örneğin telefon, topluluk önünde konuşma, bir restoranda yemek siparişi verme, bir mağaza görevlisiyle konuşma vb. Stresin büyük çoğunluğu gibi bu tür stres de öğrenilir. türleri.
* Kelime veya Ses Vurgusu - zamanla öğrenilir ve pekiştirilir. Çoğu zaman kelimelerden/seslerden korkmanın sonucudur . Belirli bir kelime veya ses üzerinde tekrar tekrar kekeliyorsanız, sonunda o kelimeyi/sesi hoş olmayan duygularla ilişkilendirmeye başlayacak ve buna eşlik eden bir korku geliştireceksiniz.
* Otorite Figürü Stresi- bir işverenle, öğretmenle, vaizle, ebeveynle, okutmanla, polis memuruyla, üst düzey hükümet yetkilisiyle vb. konuşmak. Bu kişiler potansiyel tehdit olabilir ve tehditler de iyi bilinen bir stres nedenidir.
* Belirsizlik Stresi - örn. yabancılarla konuşurken, yeni bir işte, yeni bir okulda, yeni bir dilde, yabancı bir ülkede vb. ya da popüler olmayan şeyler söylerken. Yenilik aynı zamanda bir tehdidi de içerir (yeni zorlukları yönetememe veya yeni durumda uygun davranışı bilememe).
* Yorgunluk veya hastalıktan kaynaklanan fiziksel stres .
* Kötü Haber Stresi, Örneğin. Arabanızın çalındığını öğrenmek veya bir akrabanızın ciddi şekilde hasta olduğunu duymak.
* Hız Stresi – çok hızlı konuşmaktan kaynaklanır. Bu stres kekemelikte çok önemli bir rol oynar. Konuşma ne kadar hızlı olursa ses tellerindeki gerilim de o kadar yüksek olur.
* İletişimsel Stres - konuşmacının duyulması ve anlaşılması yönündeki baskıdır .Bir kişinin konuşması genellikle dinleyiciye tanıdık gelen bir şeyi söylediğinde veya okuduğunda ve dinleyicinin gerçeklerin farkında olduğunu bildiğinde daha iyi olur. Bu, konuşmacının mesajı iletme baskısını hafifletir ve iletişimsel stresini azaltır. Başka bir örnek: kekeme bir kişi bir cümleyi akıcı bir şekilde söyleyebilir, ancak ondan tekrar etmesini isterseniz kekeleyebilir - çünkü kendini tekrarlama isteği onun iletişimsel stresini artırır.
* Dilsel Stres . Konuşma ve dil birbiriyle ilişkilidir. Çoğu kekemelik cümle veya kelimelerin başında meydana gelir. Kekemelik ayrıca bir kelimenin vurgulanan hecesinde ve anahtar kelimelerde daha sık görülür.Edatlar, bağlaçlar ve daha nötr kelimeler yerine isimler, fiiller ve sıfatlar gibi. Bütün bunların gerçekleşmesinin nedeni bu durumlarda ses tellerinin daha fazla baskı altında olmasıdır.
* Duygusal Stres – hayal kırıklığı, korku, endişe, endişe, suçluluk vb. hislerden kaynaklanır.
Çoğu zaman stresin çeşitli türleri bireyi etkileyebilir. Belirli bir anda bir kişiyi etkileyen tüm farklı gerilimlerin toplamı, temel düzeydeki Gerilim olarak bilinir. Temel Seviye Gerilim, kişi konuşmadığı veya konuşmaya niyetlenmediği zaman ses tellerinde oluşan toplam gerilimdir.
------------------
Kekemelik genellikle belirgin belirtileriyle tanımlanır. Tipik olarak bunlar tekrarlar, uzatmalar ve bloklamalar olarak tanımlanır; ancak pek çok başka davranış da tanımlanmıştır. Bu tanıma uygun olarak çoğu insan kekemeliği bir konuşma bozukluğu olarak düşünme eğilimindedir. Sonuç olarak, bilişsel sorunlar, daha spesifik olarak kekeme kişilerin düşünceleri, çok daha az dikkat çekme eğilimindedir.
Kekemeliği olan insanlar için önemli bir bilişsel sorun, ileriye bakma ve korkulan sesleri, kelimeleri ve yaklaşan konuşma durumlarını 'görme' yetenekleridir. Burada tarama adını verdiğim bu öngörüsel zihinsel aktivite, çeşitli davranışlara yol açar; bunlardan biri, korkulan kelimelerden ve korkulan konuşma durumlarından kaçınmaktır. Klinik deneyim, tarama ve kaçınmanın kekemeliğin başlangıcında mevcut olmadığını, ancak zamanla alışkanlık haline gelerek geliştiğini göstermektedir.
Ancak taramak ve kaçınmak tek alışkanlıklar değildir. Bir dizi çalışma, tipik olarak kekemeliği karakterize eden açık mücadelelerin hepsi olmasa da çoğunun öğrenildiğini göstermiştir. Bu anlayışın bir kısmı kekemeliğe ilişkin öğrenme teorisi modellerinden, bir kısmı da tedavide davranış değiştirme tekniklerinin başarılı bir şekilde kullanılmasının bir sonucu olarak ortaya çıkmaktadır.
Eğer kekemelik öğrenilmiş mücadele, tarama ve kaçınma davranışlarından oluşuyorsa yeterli bir tanımın bu üçünü de içermesi gerekir. Bu sunumun amaçları doğrultusunda kekemeliği operasyonel olarak şu şekilde tanımlayalım:
Kekeme olan kişilerin konuşmalarında 'takılıp kaldıkları' zaman yaptıkları her şey ve/veya kekeme olan kişilerin konuşmalarında 'takılıp kalmaktan' kaçınmak için yaptıkları her şey.
Şimdi bu tanım basit görünebilir, ancak neleri başardığına dikkat edin. Birincisi, yalnızca bir gözlemcinin bakış açısını değil, kekeme olan kişinin bakış açısını da kabul etme ve benimseme eğilimindedir. İkincisi, açık mücadele davranışları kataloğundan ayrıcalıklı bir yönelimi alır ve önemli bilişsel bileşenlerin oldukça gerçek olasılığını sağlar. Son olarak, açık kekemelik, tarama ve kaçınma davranışlarının başka bir şeye - 'takılıp kalma' ya da burada varsayılacağı gibi, kekemeliği tetikleyen şey olarak adlandırılan şeyi hem başlatan hem de sürdüren bir olaya verilen tepkiler olduğunu güçlü bir şekilde vurgulamaktadır. .
Tetikleyici arayışımıza başlamak için, aşikar kekemelikle ilgili defalarca sorulan bazı soruları yeniden ifade ederek başlayalım . Bu sorularda, geleneksel olarak açık davranış işaretlerine odaklanmanın yerine 'tetikleyici' kavramı kullanılmaktadır. Öyleyse, örneğin, kekemelik tetikleyicisi neden erkekler arasında kadınlardan daha sık ortaya çıkıyor, neden aileden geçme eğiliminde oluyor, kekemeliği olan bir kişi kendi kendine yüksek sesle tek başına konuştuğunda neden yok oluyor veya belirgin şekilde azalıyor veya kekemelik neden belirgin şekilde azalıyor? Şarkı söyleyin, fısıldayın, metronomun ritmiyle mi konuşun, koro halinde mi, maskeleme gürültüsüne karşı mı, yabancı bir aksan kullanırken veya evcil hayvanlarla konuşurken mi konuşuyorsunuz? Ve neden genellikle konuşma gelişimi sırasında bir çocuk kendini ifade etmek için tek sözcükler kullandığında tetikleyici ortaya çıkmıyor, ancak çocuk cümleleri kullanmaya başladığında aniden ortaya çıkıyor? Ve ortaya çıktığında, neden genellikle eşit bir şekilde dağılmak yerine sadece cümlelerin veya ifadelerin başında kendini gösteriyor?
Ve ayrıca bilişsel bileşenin ortaya çıkardığı tetikleyiciyle ilgili ilginç sorular var. Örneğin yeni yeni cümle kurmaya başlayan bir çocuk aniden kekemeliğe başlar. Yanıt olarak fikirlerini iletmek için tek sözcükler kullanmaya geri döndü. Bu çocuk, daha önce verilen tanıma göre hala kekemedir çünkü kekemeliğinin farkındalığına cümle kullanmaktan kaçınmayı seçerek tepki vermektedir. Bu çocuğa nasıl tepki vereceğiz?
Ve daha sonra, eğer bu çocuk, bir yetişkin olarak kelime değiştirme ve durumlardan kaçınma konusunda ustalaşırsa, hiçbir zaman açık bir şekilde kekelemeyeceği ama yine de sürekli olarak yanlışlıkla kekemelik korkusu içinde yaşayacağı noktaya gelirse, ona kekeleyen bir kişi demeyecek miyiz?
Bu son iki soru, kekemeliğin anlaşılması ve tedavisi konusunda geleneksel yalnızca açık semptom-cevap yaklaşımı benimsendiğinde ortaya çıkan bazı sorunları göstermektedir.
Yukarıdakiler göz önüne alındığında, burada bir soru olarak sunulan kaçınılmaz bir sonuca varıyoruz:
Açık kekemelik, tarama ve kaçınma, bir tetikleyicinin ortaya çıkması veya öngörülmesine karşı öğrenilmiş tepkilerse, bu öğrenilmiş yanıtları göz ardı etmek ve bunun yerine tetikleyiciyle veya tetikleyiciye neden olan olayla ilgilenmek daha iyi olmaz mı?
Aşağıdaki örnek bu alternatif düşünme biçimini göstermektedir. Açık kekemeliği diz çökme refleksiyle ilişkilendirelim. Diz çökme refleksinde patellar tendona vurmak kuadriseps kasını etkiler. Kuadriseps kasındaki kas iğcikleri gerilir ve beyne afferent bir sinyal gönderir. Afferent sinyal tetikleyicidir. Patellar tendonun çarpması tetikleyiciyi oluşturan olaydır. Omurilik, kuadriseps kasını kasmak ve onun antagonistleri olan hamstring kaslarını gevşetmek için efferent(motor) bir sinyal göndererek tetiğe refleks olarak yanıt verir. Ayak yukarı doğru uçuyor. Ayak uçma hareketi kekemeliğe eşdeğerdir.
Ancak patellar tendonun görülemediğini hayal edin. Görünen tek şey ayaktır ve onun uçma hareketleri uygunsuz, istenmeyen olup, meydana geldiğinde ciddi strese neden olur. Ayağını aşağıda tutma veya hareketlerini değiştirme girişimleri (geleneksel konuşma terapisi olarak adlandırılır) sıklıkla başarısız olur. Bir gün birisi patellar tendonu keşfeder ve ona vurulması ile ayak uçması olayı arasındaki zamansal ilişkiyi gözlemler. Bu ilişkinin bilgisi hızlı bir şekilde çözüme yol açar.
Şimdi bu örneğin geçerliliği tartışılabilir, çünkü ben bir refleksi öğrenilmiş bir davranışla eşitlemeye çalışıyorum, ancak örnek burada terapide yaygın bir hata olduğu iddia edilen şeyi (bunun yerine kekemeliği tedavi etmeye çalışmak) açıklama gücünü hâlâ koruyor. tetikleyicisi ve/veya tetikleyiciyi başlatan olay). Bu aynı zamanda, davranışı tetikleyen olaydan ziyade, öğrenilmiş davranışın nöro-fizyolojik bağıntılarını kapsamlı bir şekilde haritalandırarak kekemeliğin altında yatan temel beyin mekanizmalarını ortaya çıkarmaya çalışan araştırmacıların yaptığı benzer ve yaygın bir hatayı da açıklamaktadır.
Sık sık yapılan başka bir yaygın hata daha var. Kekemeliği olan insanlar genellikle kekemeliklerinin tetikleyicisinin 'stres' olduğuna inanırlar. Onlara göre bu basit bir uyaran-tepki olayıdır. Örneğin, telefonda konuşmak gibi korkulan bir konuşma durumu, yüksek derecede beklentisel strese (önceki deneyimlerle koşullanan bilişsel bir tepki) neden olur ve bu da kekemeliğe neden olur. Bu deneyimden elde edilen mantıksal varsayım, beklentisel stresin kekemeliğe neden olduğu yönündedir. Beklenti stresinin kekemeliği tetiklediği ve bunun da beklenen stresi güçlendirdiği kapalı bir döngü döngüsü önerilmektedir. Başka bir deyişle, kendini gerçekleştiren kehanet.
Ancak hem psikoterapi hem de geleneksel konuşma terapisinin, kronik kekemeliğin tedavisinde çok başarılı olmama konusunda uzun bir geçmişi vardır. Her iki disiplin de sıklıkla, kekemeliğin karmaşık, çok faktörlü bir sorun olması, yaşamın erken dönemlerinde başlaması ve uzun süreli olması nedeniyle kalıcı olarak yok olmaya karşı oldukça dirençli olduğunu söyleyerek göreceli başarı eksikliklerini rasyonalize etmektedir. Tetikleyici bir olay gibi, müdahale edilemeyecek bir adımın olasılığından nadiren söz edilir.
Bu sunumun iddiası, kekemeliği tetikleyen bir şeyin olduğu ve bunun her zaman stresin ortaya çıkışı ile belirgin kekemelik arasındaki sürede meydana geldiği veya kaçınma tepkisi durumunda bunun bilişsel bir olay, algılanan tehdit olduğudur. Strese yanıt olarak ortaya çıkan ve kaçınma davranışını uyandıran bir tetikleyicinin varlığı.
-Tetikleyicinin kökeni
Tetikleyicinin kökenini araştırırken kekemeliğin başlangıcını inceliyoruz. Bunu tek bir nedenden dolayı yapıyoruz: Yıllar süren şartlanmanın getirdiği engel olmadan, tetikleyiciye dair önemli ipuçları bu erken aşamada kendilerini daha kolay ortaya koyuyor.
Kekemeliğin başlangıcına ilişkin genel gözlemlerle başlıyoruz. Birincisi, çoğu kekemeliğin iki ile beş yaş arasında başlaması ve en yüksek başlangıcın iki buçuk ile üç buçuk yaş arasında gerçekleşmesidir. İkincisi, kekemeliği olan çoğu çocuğun, kekemeliği başlamadan önce bir süre akıcı bir şekilde konuşuyor olmasıdır. Çocuğun kekemeliğin başlangıcından önce akıcı bir şekilde konuştuğu ortalama süre on yedi aydır, ancak bu süre büyük ölçüde değişebilir. Üçüncüsü, kekemeliği olan birçok çocuğun tamamen akıcı olduğu dönemler olabilir. Bazen remisyon olarak adlandırılan bu dönemler günler, haftalar, aylar, yıllar veya aşırı büyüme durumunda sonsuza kadar sürebilir. Dördüncüsü, başlangıçta çoğu kekemelik ifadelerin veya cümlelerin başında görülür. Ve beşincisi, kekemeliğin açık ara en yaygın ilk ifadeleri tekrarlardır.
Bu gözlemler göz önüne alındığında, tetikleyicinin her ne olursa olsun her zaman, hatta çoğu zaman ortaya çıkmadığı açıktır. Ve eğer tetikleyici strese bir tepkiyse, o zaman stres görünüşe göre hızlı bir şekilde gelir ve gider ve çoğu zaman görünürde bir neden veya sebep yoktur. Örneğin, bir vurgunun ve onunla ilişkili tetikleyicinin cümlenin geri kalanında değil de ilk kelimesinde mevcut olabileceğini veya Johnny'nin tek başına oynarken aksiyon figürleriyle akıcı bir şekilde konuşurken kulak misafiri olabileceğini düşünmek gariptir. Aile odasında, biri odaya gelip ona bir soru sorduğunda anında kekeliyor.
Tetikleyici kavramı üzerinde bir anlığına düşünürsek, tetikleyicinin gerçekleşmesi için bir tür eşiğin aşılması gerektiğini görürüz. İster bir termostatın belirli bir sıcaklığa tepkisi olsun, ister bir fırının veya klimanın açılmasını tetiklesin, ister hücre zarındaki bir iyon kanalı olsun, potansiyel dinlenme seviyesine yaklaştığında kapanır, ancak enerji azaldığında aniden açılır. Potansiyel kesin olarak tanımlanmış bir seviyeye yükseldiğinde, tetikleyici kavramı her zaman eşik kavramını ima eder.
Bugünkü sunumun amaçları doğrultusunda, kekemeliği tetikleyen eşik burada şu şekilde tanımlanmaktadır:
Açık bir kekemeliği ortaya çıkarabilen veya bir kaçınma tepkisini tetikleyebilen bir fizyolojik aktivite düzeyi.
Fizyolojik aktivitenin büyüklüğü eşiği aştığında belirgin bir kekemelik meydana gelir; eşiğe yaklaştığında , önceki koşullandırmanın bir sonucu olarak tehdit potansiyeli bir kaçınma tepkisini başlatabilir - ancak yalnızca taramayı öğrenmiş çocuklarda ve yetişkinlerde.
Daha önce de belirtildiği gibi kekemeliğin başlangıcında tarama yapılmaz. Öğrenilmiş bir tepki olarak beklentisel stresin gelişmesi zaman alır. Bu, kekemeliğin başlangıcında eşik üstü tetikleyici olaylardan kaçınma girişiminin olmadığı anlamına gelir. Ve tarama olmadan, tetikleyici olayların tümü aslında öngörülemez olduğundan, muhtemelen en temel tepkileri uyandırırlar.
Bu sunumun iddiası, tepkilerin en temellerinin, önceden programlanmış nöromüsküler olayların öğrenilmiş ve genel olarak sorunsuz şekilde ilerleyen ilerlemesinin ani, beklenmedik bir şekilde durdurulması durumunda ortaya çıkan tepkiler olduğudur.
Yani örneğin hem konuşma hem de yürüme önceden programlanmış ileri hareket süreçleridir. Her ikisinin de başlangıçları, orta noktaları ve bitişleri vardır. Yürümek ve konuşmak öğrenilen aktivitelerdir ve her ikisi de ilgili davranışları planlayan, yürüten ve izleyen merkezi sinir sistemi mekanizmalarına sahiptir. Bir kez öğrenildiğinde, her iki davranış da otomatikmiş gibi görünür ve bu tür davranışların kullanıcıları, davranışların devam eden doğasının sorunsuz ve kesintisiz ilerlemesini tamamen beklerler.
Normalde düzgün işleyen ve devam eden bir nöromüsküler aktivitede beklenmedik bir kesinti meydana geldiğinde ilginç şeyler olur. Size kişisel bir örnek vereyim:
Birkaç yıl önce New York'tan Washington DC'ye trenle seyahat ediyordum. Yemekli vagonun yanındaki bir vagonda oturuyordum. İnsanlar yemek vagonuna giderken vagonun içinden geçerken, vagonun sonundaki kapıdaki kapının kayarak açılmasına neden olacak bir çubuğa basmaları gerekiyordu. O kapının yanında otururken çubuğun çalıştırma mekanizmasında bir sorun olduğunu fark ettim, çünkü çubuğa basıldığında kapı beklendiği gibi hemen açılmadı, ancak birkaç saniyelik bir gecikmeden sonra açıldı. İnsanların, normal devam eden ileri hareket sürecinin (kapıya doğru yürümenin, bara basmanın, kapının hemen açılmasını beklemenin ve sonra yürümeye devam etmenin ilerlemesi) bu ani, beklenmedik durmaya nasıl tepki verdiklerini izledim.
Genellikle iki tür yanıt vardı. İlki ve açık ara en sık görüleni, kapıyı açmak için bara defalarca basan kişilerdi. Bu eylemlere tekrarlar adını verin. Sayıları birinciye göre çok daha az olan ikincisi, kapıyı açmak için çubuğa sürekli baskı uygulayanlardı. Bu eylemlere uzatmalar adını verin. Her iki eylem de, geçici olarak sıkışan kapının neden olduğu hareketin ani durmasına tepki olarak yapıldı. Bu ani durmayı blok olarak adlandırın.
Burada, gelişimsel kekemeliğin başlangıcı için açık ve etkili bir açıklama olduğunu düşündüm. Daha önce de belirtildiği gibi, çocuklar kekemeliğin başlangıcından önce bir süredir konuşuyorlardı. Öğrenme süreci gereksiz bir olay olmadan ilerlemişti. Konuşma her geçen gün daha yumuşak ve daha otomatik hale geliyordu. Devam eden bu hareket sürecinin ortasında, ilerleme aniden ve beklenmedik bir şekilde durduruldu. (Tanımın 'takılıp kalma' kısmına eşdeğerdir; başka bir deyişle bloke.) Bu sunumun amaçları açısından bloklama, burada kekemeliğin temel davranışı olarak tanımlanmaktadır.
Bu olaya verilen tepki, düşünmeden, otomatik ve o gün trendeki yol arkadaşlarımın sergilediği davranışlara benzerdi: Çoğunlukla ara sıra uzatmalarla yapılan tekrarlar ya da sadece temel davranışın kendisi, yani bloklar. İlginç bir şekilde, kekemeliğin en erken belirtileri üzerine yapılan araştırmalar, durumun tam olarak böyle olduğunu gösteriyor; başlangıç genellikle tekrarlar, ara sıra uzamalar veya bunların yokluğunda blokajın kendisi oluyor.
Hikayeye son bir nokta. O gün yol arkadaşlarımdan biri, onlu yaşlarının sonlarında, benim 'Elvis' diyebileceğim kıyafetler giyen genç bir adam, ikinci kez yemekli vagona gitme fırsatı buldu. Onu kaçırmak zordu. Bara yaklaşırken neredeyse hiç adım atmadan ayağını kaldırıp bara güçlü bir tekme attığını fark ettim. Bundan, görünüşte sadece tek bir önceki deneyime (tek denemeli öğrenme) dayanarak, bu genç adamın bir blokaj beklentisiyle başa çıkmak için bir strateji tasarladığı sonucuna varılabilir. Burada hızlı öğrenilen şiddetli, önleyici (önceden) kekemeliğin analogu olduğunu düşündüm.
-Tekrarlara erken tepkiler
Tekrarlar, kekemeliğin açık ara en yaygın ilk ifadeleri olduğundan, şimdi çocukların tekrarlarla başa çıkmak için geliştirdiği bazı erken dönem davranışlarını inceleyeceğiz. Tekrarların, değişken zaman dilimleri boyunca (bir günden yıllara kadar) değiştirilmeden devam edebileceğini unutmayın. Bunun nedeni, genellikle 'sıkışmış' durumu, blokajı serbest bırakmaya çalıştıkları için ödüllendirilmeleri ve böylece öğrenilmeleridir.
Ancak sonunda çocuk tekrarlara tepki gösterebilir, bunları kabul edilemez bulabilir ve bunları ortadan kaldırmaya çalışabilir. Bir dizi seçenek mevcuttur. Eğer tararsa ileriye bakarak, korkulan kelimeleri değiştirerek ve korkulan konuşma durumlarından kaçınarak tekrarları ortadan kaldırmayı seçebilir. Ya da 'Elvis'in trende yaptığı gibi 'sıkışıp kalma' durumuyla zorlu mücadelelerle yüzleşebilir. Ya da tekrarların yerine daha az belirgin olan diğer mücadele davranışlarını koyabilir. Kekemeliğin gelişiminde erken dönemde ortaya çıkan ancak bozukluğun erişkin formuna kadar devam edemeyen bazı davranışlara tekrar baktığımızda bizi ilgilendiren bu son gruptur.
Dikkate değer üç tane var. Birincisi yutkunmaktır. Kekeme olan çocuklar bazen konuşmadan hemen önce yutkunabilirler. Sanki yutma süreci bir şekilde konuşmanın başlamasını kolaylaştırıyor. Bir süredir bu davranışı sergileyen 7 yaşındaki zeki bir çocuğa şu soru sorulursa: "Yutmak her zaman işe yarar mı?" Bazen soruyu tam olarak anladıklarını belli ederek gülümserler ve genellikle "her zaman değil" diye cevap verirler. Birisi şunu sorarsa, "İşlerin yürümesi için bazen 2 ya da 3 yutkunma gerekir mi?" Çoğu zaman “evet” derler. Dolayısıyla yutkunma, meydana geldiğinde, genellikle bir bloğun oluşmasını devre dışı bırakmak veya önlemek için tasarlanmış bilinçli bir öngörücü davranıştır.
İkinci bir davranış ilham verici jestlerin kullanılmasıdır. Konuşmanın başlangıcından hemen önce kısa, derin, hızlı nefes almalar. Bazen bu davranışlar bir dizi koklama, bazen de derin ağızdan nefes alma şeklinde ortaya çıkar. Yine cümlelerin başlangıcından hemen önce ortaya çıkıyorlar ve konuşmanın başlamasını kolaylaştırıyor gibi görünüyorlar. Yutmaya göre daha az belirgindirler ve çoğu zaman bilinçli farkındalık olmadan kullanılmış gibi görünürler.
Üçüncü davranış, ekspiratuar rezerv hacmi veya yaygın olarak adlandırılan şey hakkında konuşmaktır: ek hava. Çocuk neredeyse tamamen nefes veriyormuş gibi görünecek ve ardından ciğerlerinde kalan minimum hava miktarıyla mümkün olduğu kadar çok kelime üretecektir. Bu da görünüşe göre konuşmayı başlatmak için kullanılıyor. Bu solunum manevrasının güçlü doğası nedeniyle çocuk çoğunlukla bunu kullandığının farkındadır.
Yutkunma, hızlı, derin nefes alma ve ek havayla konuşma bu çocukların konuşma başlamadan önceki sessizlikte kullandıkları teknikler olduğundan , bunların bir blokajı önlemek veya devre dışı bırakmak için kullanıldığı anlaşılıyor. Bu yorum, bu davranışlar kullanıldığında kekemelik semptomlarının genellikle ortaya çıkmaması gerçeğiyle güvenilirlik kazanıyor.
-Konuşmadan önceki sessizlik
Tetikleyici strese yanıt olarak ortaya çıktığından ve her ikisi de görünüşte konuşmadan önceki sessizlikte meydana geldiğinden, bu zaman diliminde stresli olarak yorumlanabilecek hangi olayların meydana gelebileceğini düşünmek mantıklı görünecektir. Birkaç belirgin aday var. Başlangıç olarak, eğer çocuk genellikle kekemelik başladığında olduğu gibi cümleler halinde konuşuyorsa, konuşmaya başlamadan önce yapılması gereken bir takım seçimler vardır. Tüm cümlenin sözcük dağarcığı, dilbilgisi, söz dizimi, tonlama ve dil vurgusu seçilmeli, bütünleştirilmeli ve sıralanmalıdır. Ve bu faaliyetlerin ve onlara hizmet eden nörolojik süreçlerin saniyenin çok küçük bir bölümünde ve ortalama iki buçuk ila üç buçuk yaşında olan bir beyinde gerçekleştirilmesi gerekiyor.
Nispeten olgunlaşmamış bir merkezi sinir sisteminde hızlı ve eş zamanlı olarak meydana gelen bu karmaşık ve çeşitli aktivitelerin , konuşma başlamadan önceki sessizlik sırasında ses yolunda kendilerini yüksek düzeyde kas gerginliği olarak ifade eden çoklu stresler oluşturduğu bu sunumun iddiasıdır .
Yatkın bireylerde, bu yüksek kas gerilimi seviyeleri, potansiyel olarak konuşmanın engellenmesine yol açan bir eşiği aşabilir. Daha sonra ortaya çıkan tekrarlar, genellikle ilk kelimeyi veya heceyi söylerken 'sorunlar' değildir; bunun yerine bunlar, önceden programlanmış nöromüsküler aktivitelerin öğrenilmiş ve nispeten sorunsuz işleyen ileriye doğru ilerlemesinin ani, beklenmedik bir şekilde durdurulmasına verilen normal tepkilerdir. Demiryolu vagonunun ucundaki 'sıkışmış kapıyı' açmak için gereken çubuğa tekrar tekrar basılmasıdır.
-Konuşmadan önceki sessizlikteki diğer 'stres' kaynakları
Konuşmadan önceki sessizlik sırasında ortaya çıkan, daha az belirgin olan üç 'stres' kaynağı daha vardır. İlki denir: koartikülasyon . Ortak artikülasyon, muhtemelen çok iyi bildiğiniz gibi, devam eden konuşma sırasında bir sesin diğeri üzerindeki etkisidir. Örneğin, 'kraliçe' [kwin] kelimesinde, [k] söylenmeden önce dudakların zaten [w] için yuvarlak olduğuna dikkat edin. Bunun nedeni, [k]'nin dudak katılımını gerektirmemesi ve dolayısıyla [w]'nin dudak yuvarlamasının, [k]'den [w]'ye yumuşak geçişi kolaylaştırmak için zamanda ileri doğru hareket etmekte serbest olmasıdır. Bu sürekli olarak gerçekleşir ve konuşma üretiminin normal bir özelliğidir .
Ancak ortak eklemlenme daha kapsamlı olabilir. Örneğin, doğru fonetik ortam verildiğinde, bir cümlenin son kelimesine ilişkin artikülasyon gerekliliklerinin etkisinin bazen o cümlenin ilk kelimesinde veya öncesinde tespit edilebildiği gösterilmiştir. Bu, sürekli konuşmanın yalnızca bir kelimenin bağımsız olarak diğerini zaman içinde takip etmesinden ibaret olmadığı, bunun yerine cümlenin başlangıcından önce, yani ondan önceki sessizlik sırasında tüm cümlenin artikülatör organizasyonunun bazı kısımlarının konuşabildiği anlamına gelir. yer almak.
Konuşmadan önceki sessizlikte meydana gelen, o kadar da belirgin olmayan ikinci olay, çok hızlı konuşmanın getirdiği 'stres'tir. Daha spesifik olarak ilk kelimenin hızıdır. Buna hız stresi denir ve şu şekilde kendini gösterir: Cümlenin uzunluğu arttıkça cümledeki hecelerin her birinin süresi azalır. Bu, cümle uzadıkça konuşmacının daha hızlı konuştuğu anlamına gelir. Ve bu cümlenin tamamı için geçerli olmasına rağmen, hiçbir yerde cümlenin ilk kelimesinden daha belirgin değildir. Dolayısıyla ilk kelimenin hızı cümledeki kelime sayısına özellikle duyarlıdır.
Cümle uzadıkça ve ilk kelime daha hızlı söylendikçe neler olduğuna bir bakalım. Bunu anlamak için, bir fizyoloji laboratuarında olduğumuzu ve kol uzatma manevrasında görev yapan triseps kasının davranışını inceleyeceğimizi hayal edin. Elektriksel aktivitesini kaydetmek için kasa yüzey elektrotları takıldı. İncelenecek üç koşul, kolun yavaş hızda uzatılması, orta hızda uzatılması ve hızlıdır. Detaylı olarak incelenecek aktivite, triseps kasının hareket başlamadan saniyenin beşte biri kadar önceki davranışıdır .
Test tamamlanır ve veriler toplanır ve analiz edilir. Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, en yüksek derecede elektriksel aktivitenin, yani triceps üzerindeki en fazla gerilimin, hızlı uzama öncesinde, daha düşük bir gerilim derecesinin, orta hızlı uzama öncesinde ve en az gerilimin, en yavaş hızdaki uzama öncesinde meydana geldiği görülür.
Fizyolojinin gösterilen temel ilkesi, giderek daha yüksek başlangıç hızlarına sahip olmak için, kişinin hareket başlamadan önce giderek daha fazla kas lifi kullanması gerektiği ve bu güçlendirmenin , daha hızlı uzamaların başlangıcından önce kaydedilen daha büyük ortalama gerilimlere yansımasıdır .
Aynı şey, bir cümleden önceki sessizlik ile tek başına söylenen bir kelimeden önceki sessizlik için de geçerlidir. Cümleden önce gerilim her zaman daha yüksektir ve belli sınırlar dahilinde, cümle ne kadar uzun olursa, konuşma öncesi gerilim de o kadar büyük olur. Araştırmalar, cümle ne kadar uzun olursa kekemeliğin miktarının o kadar fazla olduğunu ve kekemeliğin en erken başlangıcının ifadelerin veya cümlelerin ilk kelimesinde meydana geldiğini göstermektedir.
Stocker bu anlayışa dayanarak küçük çocuklar için bir tedavi geliştirdi. Yaklaşımı, çocukların daha önce kekeme cümleler olarak ifade edilen şeyleri ifade etmek için tek kelimeli ifadeleri kullanmaya geri dönmelerini sağlamaktı. Konuşma öncesi dilsel programlamanın ve hız stresinin büyük bir kısmından kurtulmuş olan bu temel konuşma biçimi akıcıydı. Daha sonra, akıcılık daha sağlam bir şekilde yerleştikçe yavaş yavaş iki kelimelik, üç kelimelik vb. konuşmalara geçti; bu da çocuğu giderek artan dilsel karmaşıklık seviyelerine ve vurgu hızını artırmaya yönlendirdi.
Üçüncü önemli olaya larinksin fonatuar öncesi ayarlanması denir . İki tip var. Birinci türde, eğer konuşmanın doğru perde ve yükseklikte başlaması gerekiyorsa, ses tellerinin konuşmadan önce belirli duruş ve gerginliklere sahip olması gerekir. Eğer gırtlakta fonasyon öncesi ayarlama mevcut olmasaydı, konuşma başlangıçları, işitsel geri bildirimden yararlanarak gırtlağın kortikal kontrolü, doğru başlangıç perdesini ve ses yüksekliğini bulmaya çalışırken , ses teli aktivitesindeki hızlı değişimlerle işaretlenecekti. Bir anlık düşünmek durumun böyle olmadığını gösteriyor ve basit bir örnek ikna edici bir şekilde konuyu açıklıyor: Bir kişiden falsetto konuşması istenirse, bunu a priori bilir, çeşitli propriyoseptörleri kullanarak bunu yapabilirler. Fonasyon başladıktan sonra kişinin falsetto sesi aramasına gerek yoktur.
İkinci tip ise ses tellerinin bir konuşmadaki ilk ses için gerekli konumudur. Bilindiği gibi konuşma öncesinde ses tellerinin bir araya gelip birbirine değmesi her zaman mümkün değildir. Çoğu zaman tam tersi doğrudur. İngilizcedeki ünsüz harflerin yarısından biraz azı sessizdir, yani ses tellerinin ayrı olmasını gerektirir. Yani, örneğin hepimizin bildiği gibi, sessiz 'p', 't' ve 'k' sesleri ses telleri birbirinden ayrı olarak üretilirken, bunların sesli artikülatör karşılıkları 'b', 'd' ve 'g' , ses tellerinin bir araya gelmesiyle üretilir.
-Temel seviye gerilimi
Yukarıdaki gerilimlerin tümü, dalgalanan bir 'taban düzeyindeki gerilimin' üzerine bindirilir. 'Temel düzey gerilim', kişinin konuşmadığı ve konuşmaya niyeti olmadığı durumlarda ses tellerinde oluşan gerilim olarak tanımlanır. Bu gerilimin kaynakları hem sistemik hem de psikolojiktir. Sistemik olanlardan bazıları şunlardır: yorgunluk, beslenme yetersizlikleri, alerjiler, hastalıklar, ilaçlar, alkol, hormon dalgalanmaları (vücut ve beyin) ve çevresel koşullara (sıcaklık, nem, pozitif iyonlar, kirletici maddeler vb.) karşı bireysel reaksiyonlar. Psikolojik olanlar 'kötü' bir öğretmen, zorba, boşanma, büyükanne ve büyükbabanın kaybı, iş veya evcil hayvanın kaybı - bir dizi olay olabilir.
Çeşitli sistemik ve psikolojik kaynakların zamanın her anında birleşik gücü 'temel düzeydeki gerilime' katkıda bulunur. Kaynaklar birbirleriyle aynı fazda olabilir veya çoğunlukla negatif olabilir ve dolayısıyla birbirlerine eklenebilir ('kötü' konuşma günleri, haftaları, ayları vb. üreterek) veya birbirleriyle faz dışı olabilir ve birbirlerini iptal edebilir veya çoğunlukla olumlu olabilir ( 'iyi' konuşma günleri, haftaları, ayları vb. olarak adlandırılan günleri üretmek). Bu nedenle, iyi belgelenmiş olan bozukluğun şiddetindeki değişkenlik, temel düzeydeki gerilimlerin değişmesiyle ilgilidir.
-Tetikleyici bölgeyi destekleyen kanıtların sıralanması
Dolayısıyla cümlelerin veya cümlelerin önündeki sessizlikte aynı anda en az on ayrı olay meydana gelir. Bunlar: Kelime seçimi, dilbilgisi, sözdizimi, tonlama ve dilsel vurgu, etkiler: ortak artikülasyon, ilk kelimenin hızı ve gırtlağın fonasyon öncesi ayarlamasının iki biçimi: başlangıçta doğru perde ve ses yüksekliği. ve başlangıçta sesli/sessiz ayrımını düzeltin ve bunların tümü, dalgalanan bir temel seviyedeki gerilimin üzerine bindirilir.
Bu olayları doğru bir şekilde yönetmek, mevcut zamanın kısıtlamaları ve kekemeliğin tipik başlangıç yaşında sinir sisteminin henüz olgunlaşmamış olması göz önüne alındığında önemli bir sorumluluğu temsil eder. Açıkçası bu çoklu stres durumu yaratır ve daha önce de belirtildiği gibi bu stresin en yaygın ifadesi kas gerginliğindeki artıştır.
Soru şu: Gerginliğin en muhtemel yeri neresi? Bu sunumun amacı, cevabın akciğerlerden dudaklara kadar ses yolu boyunca en dar açıklıkta yattığını öne sürmektir: iki ses teli arasındaki boşluk. Bu bölgedeki kas gerginliğindeki küçük bir artış, bu aktivitelerin birçoğundaki önemli rolü göz önüne alındığında, konuşmada başka herhangi bir yerdeki kas gerginliğindeki artıştan daha fazla zorluk yaratabilir. Eğer gerilimin kritik kaynağı başka bir yerde olsaydı, örneğin dudaklar, dil ya da yumuşak damak, kekemeliğin ilk ilk işaretleri, tekrarlar, bu alanlardaki mücadeleyi gösteren artikülasyon ve/veya rezonans kusurlarını gösterirdi; yapamaz. Aksine, çoğu klinisyen sıklıkla çok erken başlangıçlı tekrarları görünüşte 'zahmetsiz' olarak tanımlar.
Dolayısıyla bu konuşmanın iddiası, stresin neden olduğu kas gerginliğinin konuşma öncesi odağının muhtemelen gırtlakta olduğudur. Larinksteki gerilim seviyesi bir eşiğe ulaştığında, amaçlanan ilk sesin sesli veya sessiz olmasına bağlı olarak ses telleri esasen açık veya kapalı konumda hareketsiz hale gelir. Tekrarlamak gerekirse, genellikle blok olarak adlandırılan bu ses teli hareketsizliği durumunun kekemeliğin özü olduğu hissedilir.
Yutkunma, hızlı, derin ilhamlar ve ek havayla konuşma - hepsi tekrarları, uzatmaları ve kekemeliğin diğer öğrenilmiş belirtilerini önler çünkü bunlar laringeal blok eşiğine yol açan gerilimin birikmesine müdahale eder - ancak bunu farklı şekillerde yaparlar. Örneğin, ani, derin, nefes alma hareketi durumunda, iki kasın refleks tepkisi ile hızlı ve geniş bir laringeal açılma meydana gelir: daha fazla hava akışını sağlamak için güçlü bir şekilde kasılan arka krikoaritenoid ve krikotiroid kasları. Beyinden bu kaslara gönderilen bu komut, konuşma niyetinin yerine geçer ve bunun sonucunda konuşma öncesi gerginlik kaynaklarının çoğu geçici olarak askıya alınır.
Ek havadan konuşmak (önceki yaklaşımın tam tersi) de aynı şeyi başarır, ancak daha kapsayıcı bir şekilde. Bir yandan akciğerlerde, diyaframda, kaburgalar arasındaki kaslarda ve karın duvarını kaplayan kaslarda bulunan duyu reseptörleri, akciğerlerde kalan hava miktarını algılar, bu havanın normal nefes alma için gereken düzeyin çok altına düştüğünü algılar ve nefes almaya başlar. Ses tellerinde büyük bir açılma başlatarak kişiyi yakın zamanda düzeltici bir nefes almaya hazırlamak. Aynı zamanda ses tellerini kapatan kaslar da sesin iletilmesi için çalışmaktadır. Bu çelişkili aktivite, normalde konuşma öncesi laringeal gerilimlerin çoğunu geçici olarak askıya alarak konuşma niyetine müdahale eder.
Son olarak, yutma refleksinin sonunda, yiyecek bolusunun yemek borusuna taşınması gerçekleştikten sonra, buna eşlik eden geçici yutma apnesi ile ses kutusu aniden düşer ve ses telleri, solunumun yeniden başlamasını sağlamak için mekanik olarak geniş bir şekilde açılır. Yutma refleksinin bir parçası olan bu davranış da diğerleri gibi konuşmaya hazırlanmak için yapılması gereken hazırlıkları aksatır.
Yutkunma, hızlı nefes alma ve ek havayla konuşma, konuşmanın başlangıcından hemen önce gırtlak içinde ve çevresinde, takip eden konuşmadan hem bağımsız hem de bir dereceye kadar uyumsuz olan gerilimlerde değişikliklere neden olur. Bu üç davranış konuşmadaki mücadeleler değildir; bunun yerine bunlar, gırtlağa verilen nörolojik açıdan daha yüksek dereceli konuşma komutlarının yerine geçici olarak temel, refleks mekanizmaların yerini alan konuşma öncesi aktivitelerdir. Biraz farklı bir şekilde söylemek gerekirse, hepsi konuşma niyetini geçici olarak askıya alıyor ve bunu yaparak ses tellerindeki konuşma öncesi gerilimlerin çoğunu değiştiriyor.
-Tetikleyicinin yeri olarak gırtlağı destekleyen daha fazla kanıt
Tetikleyici yerin gırtlak olduğunu gösteren bir sürü başka gözlem daha var. İşte bunlardan sadece birkaçı: Bazen, kekemelik olmadan konuşma çabası içinde bir çocuk fısıldamaya başvurur. Fısıldayarak daha açık bir duruma geçme sırasında ses tellerinin değişen fizyolojisi, tetikleyici bölge olarak gırtlağın rolünü destekleyecektir. Elektro gırtlak (larenjektomililer tarafından, kanser nedeniyle ses kutularını kaybetmiş kişiler tarafından, özofagusta konuşma yapamadıklarında ses üretmek için kullanılan bir cihaz) kullanımı, larenjektomi yapılmamış kekeme kişiler tarafından kullanıldığında akıcı konuşma ortaya çıkarmıştır. Sesin perdesinin ve dolayısıyla iç ve dış laringeal gerilimlerin ve duruşların değiştirilmesi de benzer etkiler yaratmıştır. Kelimeleri fonasyon girişiminde bulunmadan akıcı bir şekilde söylemek de bu iddiayı desteklemektedir. Ameliyat öncesi kekemeliği olan kişilerde total larenjektomiyi takiben akıcı özofagus konuşması rapor edilmiştir. Vokal kord titreşimini hafifletmek için hafif fonasyon başlangıçlarının terapötik kullanımı da bunu doğrulamaktadır. Ve kekeme bireylerin Ses Başlangıç Sürelerinin (VOT'ler), ses tellerinde doğal bir sinirsel temelli atalet durumu olduğunu öne sürmeyen kişilere göre daha uzun olduğunu gösteren araştırma.Bütün bunlar, kuşkusuz ikinci dereceden, ama yine de hepsi, laringeal bir tutulumu akla getiriyor.
Tetikleyici yerin gırtlak olduğuna işaret eden ilgi çekici bir kanıt daha var. Larenks içindeki ve çevresindeki prefonatuar gerilimleri azaltmak veya bunlara müdahale etmek için en yaygın faaliyetlerden biri sözel başlatıcıların kullanılmasıdır. Başlatıcı bir ses, bir hece, bir kelime veya kelimeler (gerçek veya saçma) veya bağlamsal dilsel işlevi olmayan ve konuşmaya başlamadan önce ses tellerinin titreşmesini sağlamak için konuşmaya devam edecekleri beklentisiyle kullanılan bir ifade olabilir. Korkulan ifadenin içine ve onun aracılığıyla doğrudan titreşin. Sözlü başlangıçlar, başlangıçta çalışıp daha sonra başarısız olmalarıyla ünlüdür. Bunun olmasının nedeni, bir süre sonra başlangıç noktasının o kadar otomatik hale gelmesi ve cümlenin genel planına dahil edilmesidir. Biraz farklı söylediSözlü başlatıcılar, ilk kelimenin rolünü üstlenmeye başladıklarında çalışmayı bırakırlar ve cümlenin geri kalanıyla ortak ifade etmeye başlarlar. İşte bu noktada, başlatıcı konuşma niyetinin bir parçası haline gelir ve böylece blokajlara yol açan konuşma öncesi gerginlik kaynaklarının çoğunu elde eder.
rf:
stuttersense.blogspot.com
Not: Duyusal ve motor bölümlerinden oluşur. Duyusal (afferent), kas, eklem, tendon gibi bölgelerden uyarıları alırken, motor (efferent) bölüm ise bu uyarıları değerlendirir.(Somatik sinir sistemi)