24/05/2021, 02:21
Kendini İyileştirmek - Kekemelik
Bu çok basit, çok yaygın ama kekeleyen biri için çok ürkütücü bir soru:
"Adınız ne?"
Bu, biri üzerinde bir izlenim bırakmak için ilk fırsattır ve en zor görevleri yerine getirmek zorunda kalırsınız çünkü değiştirilecek sözcükler yoktur. Senin ismin senin ismin. Ve bazen söylemek zor olabilir.
"D" sesi benim adımda sorunluydu çünkü patlayıcı bir sesle başladı. D'yi bloke ettim ve dilimin ucunda o kadar fazla kas gerilimi oluşturdum ki kelime sıkışacaktı. Ne kadar gergin olursam, o kadar fazla gerginlik oluşur. Bu, hayatım boyunca yüzlerce kez oldu, her örnek benlik saygımı kırdı ve sosyal durumlarda endişelerimi artırdı.
Bu soruyla yüzleşmek benim için şimdi bile zor, 44 yaşında, başkalarının benim hakkımda ne düşündüğünü önemseme yükünden uzak. Tamamen lisanslı bir konuşma dili patoloğu olmama rağmen, "Adınız nedir?" hala ani bir korku tepkisini tetikliyor, boğazımı felç ediyor ve nefesimi kesiyor. Bazen, o an yakalanırsam, ismimin sorulacağının farkında olmazsam, iki kez düşünmeden kolayca çıkarabilirim. Akıcılığım artık otomatik. Ancak, adımı söylemem gerekeceğini tahmin ettiğimde durum farklı - konuşma korkumun yüzeye çıkma zamanı olduğunda.
Ailemde kekemelik var. Yaklaşık dört yaşında kekelemeye başladım.
İlk başta konuşmamla ilgili herhangi bir güçlük çektiğimi hatırlamıyorum. Bir gün birinci sınıf öğretmenimle içeriği hatırlayacak kadar önemli olmayan bir düşüncemi paylaştığımı hatırlıyorum. Ama kendiliğinden konuşma hissini hatırlıyorum çünkü okulda ya da herhangi bir yerde özgürce konuştuğum son zamanlardan biriydi. Ona karşı mücadele etmeye başladığımda kekemeliğim giderek daha da kötüleşti.
Alay, ikinci sınıfta, sınıf arkadaşlarım ve hatta kendi arkadaşlarım tarafından taklit edildiğimde başladı. Sınıfta yüksek sesle okurken kelimeleri çıkarmak için mücadele ettiğimde kahkaha duyuyordum. Üçüncü sınıfta bir kez, sınıfımdaki bir kız tarafından kekemeliğimle ilgili alay ettim. O kadar çok ağladım ki, diğer çocuklar bana neyin yanlış olduğunu görmeye geldiler, öfkeyle ellerimi sıktığım için fiziksel olarak yaralanmam gerektiğini düşünerek.
Lise ilk yılımda ev ekonomisi dersinin ilk gününde, olağan tanıtımlarda adımı söyleyemedim. Bundan sonra her gün, futbolcuların masası sınıfa her girdiğimde alaycı bir şekilde adımı söylediler. Lisedeki üçüncü yılımda, o kadar nadir konuşuyordum ki, sık sık "Hiç konuşur musun?"
12 yaşımdayken Hassas Akıcı Şekillendirme Programından geçtim. Sesin yumuşak başlangıcını öğrenmek için konuşmam gereken makineyi hatırlıyorum. Doğru anladığımda yeşil ışık yanacaktı. O makineyle yüzlerce tatbikat yaptım. Ayrıca diyafram nefesi almayı ve bir kelimenin ilk sesini veya hecesini uzatmayı da öğrendim. Tüm bu teknikler sonunda bana akıcı bir şekilde konuşmam için gerekli araçları sağladı, ancak yıllar içinde biriken temelde yatan konuşma korkusuyla hiçbir zaman ilgilenmediler. Adımı söylemek her zaman zordu.
Konuşma dili patolojisi alanında yüksek lisans öğrencisi olarak, çoğunlukla akıcıydım, ancak yine de kekemelik dönemleri yaşadım. Akıcılık bozuklukları profesörüm diğerlerine "nefis yumuşak başlangıçlar" yaşadığımı söyledi. Akıcılık tekniklerimi uygulamak için bölüm ofisinde telefona cevap verme görevi teklif edildi. Ne yazık ki telefonu elime aldığımda “iletişim bozuklukları bölümü” demek zorunda kaldım. D sesini bloke ettim ve kısa süre sonra işi kabul etmenin büyük bir hata olduğunu fark ettim. Ofis içinde ve dışında profesörler ve öğrenciler vardı, bu yüzden akıcılık tekniklerime konsantre olmak zordu.
O kadar zorlandım ki anksiyete nöbetleri yaşamaya başladım. Konuşma terapisine girmem istendi, ancak programda kalmak istiyorsam işi bırakmama izin verilmedi. Baskı çok fazlaydı, risk çok yüksekti. Her nasılsa yarıyıldan geçtim ama telefonun çalmasından o kadar korktum ki, telefona kendi evimde bile cevap veremem üç yıl önceydi.
Öğrenimim sırasında kekemeliğin nedenleri ve mekaniğini öğrendikçe nefesim ve ağzımdaki kaslar arasındaki düzensizlik hissinin farkına vardım. Bozukluğun bilgisiyle konuşmamın kontrolünü giderek daha fazla kazandım, ancak korku asla kaybolmadı. Korkuyu hiç işlemediğim için bastırdım.
Şimdi, korku beni yakaladığında, çocukken olduğu gibi, belirli seslerden veya sözcüklerden korkmuyor. Kendi kendine konuşma korkusu. Akıcılık tekniklerini kullanarak bilinçli kontrol altına alınması gereken basit bir plansızlaştırma değil. Korku doğrudan ses tellerime gidiyor ve onları kilitliyor.
Bu durumlarda faydalı bulduğum şey, burun deliklerimden diyafram nefesi almak ve nazikçe nefes vermek, sonra ses çıkarmaya başlamaktır. Bunu yapabilirsem, kelimeler daha kolay ortaya çıkıyor. İsmimin, duruma gerçekten girmeden önce defalarca kolayca ve başarılı bir şekilde yaptığımı düşündüğümü söyleyeceğimi bildiğimde uyguladığım bir başka taktik.
Kekemelikle ilgili biriken duyguları işlemek için, geçmişimden daha zarar verici bazı deneyimleri incelemeye ve bunlar hakkında düşünmeye başladım. Zihnimdeki durumu yeniden canlandırıyorum, var olan duyguları hissediyor, sonra o anda genç kendime ne söyleyeceğimi hayal ediyorum. Anıları bu şekilde yeniden çerçevelendirerek, onları iyileştirmeye ve gitmelerine izin vermeye başlayabilirim.
En önemlisi, zorlayıcı olabileceğinden şüphelendiğim bir konuşma durumuna girerken kendime "Bunu yapabilirim" diyorum. Akıcılığı ile mücadele eden insanların duyması gereken şey budur. Kekemeliğin onları tanımlamasına gerek olmadığını ve konuşmaları üzerinde kontrol sahibi olmanın onların ellerinde olduğunu bilmeleri gerekir.
Donna L Marland, MS, CCC-SLP, uzun yıllar devlet okullarında hizmet veren bir pediyatrik konuşma dili patologudur. Özel muayenehanesinde dil ve akıcılık bozuklukları konusunda uzmanlaşmıştır.
Rf:
Asha