29/07/2022, 16:13
Klinisyenlerden ve ebeveynlerden aldığım en yaygın sorulardan biri basitçe şudur: "Kekemelik nörolojik midir?"
Bu soruyu doğrudan ve açık bir şekilde yanıtlamak, yalnızca insanların kekemeliğin ne olduğu (ve ne olmadığı) konusunda doğru bir anlayışa sahip olması değerli olduğu için değil, aynı zamanda sorunun taşıyabileceği temel kaygıyı ele almak istediğimiz için de önemlidir. Ebeveynler ve diğerleri kekemeliğin nörolojik olup olmadığını sorduğunda, alt metin genellikle "Bu, bu konuda yapabileceğimiz bir şey olmadığı anlamına mı geliyor?" Hatta, "Çocuğumun beyin hasarı mı var?"
İşte soruya nasıl yaklaşıyorum. İlk olarak, ebeveynin/klinisyenin bu soruyu sormasının iyi olduğunu onaylıyorum çünkü bu onların kekemelik hakkında daha fazla şey öğrenmeye açık oldukları anlamına geliyor. Çoğu zaman, insanlar kekemelikle ilgili eski fikirler veya yanlış algılar üzerinde çalışırlar ve bizim alanımızda, insanların durumla ilgili mevcut anlayışlara ulaşmak için üzerinden geçmeleri gereken birçok eski fikir ve yanlış algılama vardır. Bu yüzden merak etmelerini büyük bir ilk adım olarak görüyorum.
İkincisi, onlara evet, gerçekten de artık kekemeliğin hem nöral fonksiyon hem de nöral yapıdaki farklılıklarla ilişkili olduğunu bildiğimizi bildirdim. (Aslında bunu uzun yıllardır biliyoruz. Kekemelerin beyinlerindeki kan akışındaki farklılıkları belgeleyen ilk araştırma makalesi 1990'a dayanıyor ve o zamandan beri, insanlarda farklılaşan nörolojinin birçok yönünü vurgulayan düzinelerce makale var. kekemelik.) Bu nedenle, kekemeliğin beyindeki farklılıklardan kaynaklandığını kesin olarak söyleyebiliriz. Psikolojik bir bozukluk değildir, ancak bu durumla yaşayanlar için kesinlikle önemli psikolojik sonuçları olabilir. Ve öğrenme, insanların nasıl ve ne zaman kekelediği konusunda önemli bir rol oynamasına rağmen, öğrenilmiş bir davranış değildir.
Üçüncüsü, nörolojik temelleri bilmenin önemli olduğunu, ancak yine de her şeyi açıklamadığını belirtiyorum. Örneğin, bu nörolojik farklılıkların neden konuşma üretiminde bozulmalara yol açtığını hala tam olarak anlamıyoruz . Korkarım beyinden ağza çok uzun bir yol var ama araştırmalar devam ediyor.
Son olarak, sadece kekemeliğin nörolojik kökenli olduğunu bilmenin, konuşma dili patologlarının kekeleyenlere yardım etmek için yapabileceği iyi işlerin hiçbirini reddetmediğini vurguluyorum. Aslında bu, kekeleyen insanların farklı oldukları ve farklı olmanın normal olduğu gerçeğiyle yüzleşmelerine yardımcı olmanın öneminin altını çiziyor .
Bu bilgi aynı zamanda sadece akıcılık içeren tedavilerde karşılaşabileceğimiz zorlukları açıklamaya da yardımcı olur: Her zaman akıcı olmak, kekeleyen insanların beyinlerinin çalışma şekli değildir. Akıcılıklarını geliştirmek için farklı bir şekilde konuşmaları çaba gerektirir - çok çaba -ve akıcılık odaklı terapilerde sıklıkla yüksek nüks oranları görmemizin nedeni budur. Bu nedenle (ve diğerleri), terapi birden fazla bileşeni içerebilir ve içermelidir. Bazı insanlar gerçekten akıcılıkları üzerinde çalışacak, ancak birçoğu kekemelik anlarını daha etkili bir şekilde ele almayı öğrenecek, böylece kekemelik iletişimlerini daha az rahatsız edecek (yani, daha kolay kekeleyecekler). Ve çoğunun, kekemelik gerçeğiyle başarılı bir şekilde başa çıkabilmeleri için büyük olasılıkla kabul ve duyarsızlaştırma üzerinde çalışması gerekecektir.
Bozukluğun nörolojik kökenini anlamak, kekemeliğin yanlış bir şey yapmalarının sonucu olmadığını anlamamıza da yardımcı olur. Bu sadece beyinlerinin çalışma şekli ve bu onların suçu değil.
Bu nedenle, bir dahaki sefere biri size kekemeliğin nörolojik olup olmadığını sorduğunda, onu kekemelik konusunda eğitmek için bir fırsat olarak değerlendirin ve onlara tüm önemli mesajları verin: Kekeleyen insanlar için umut vardır ve kekemelik onların suçu değildir ! Bu bilgi, durumu nasıl gördükleri ve kendilerini nasıl gördükleri konusunda gerçek bir fark yaratabilir.
J Scott Yaruss
Bu soruyu doğrudan ve açık bir şekilde yanıtlamak, yalnızca insanların kekemeliğin ne olduğu (ve ne olmadığı) konusunda doğru bir anlayışa sahip olması değerli olduğu için değil, aynı zamanda sorunun taşıyabileceği temel kaygıyı ele almak istediğimiz için de önemlidir. Ebeveynler ve diğerleri kekemeliğin nörolojik olup olmadığını sorduğunda, alt metin genellikle "Bu, bu konuda yapabileceğimiz bir şey olmadığı anlamına mı geliyor?" Hatta, "Çocuğumun beyin hasarı mı var?"
İşte soruya nasıl yaklaşıyorum. İlk olarak, ebeveynin/klinisyenin bu soruyu sormasının iyi olduğunu onaylıyorum çünkü bu onların kekemelik hakkında daha fazla şey öğrenmeye açık oldukları anlamına geliyor. Çoğu zaman, insanlar kekemelikle ilgili eski fikirler veya yanlış algılar üzerinde çalışırlar ve bizim alanımızda, insanların durumla ilgili mevcut anlayışlara ulaşmak için üzerinden geçmeleri gereken birçok eski fikir ve yanlış algılama vardır. Bu yüzden merak etmelerini büyük bir ilk adım olarak görüyorum.
İkincisi, onlara evet, gerçekten de artık kekemeliğin hem nöral fonksiyon hem de nöral yapıdaki farklılıklarla ilişkili olduğunu bildiğimizi bildirdim. (Aslında bunu uzun yıllardır biliyoruz. Kekemelerin beyinlerindeki kan akışındaki farklılıkları belgeleyen ilk araştırma makalesi 1990'a dayanıyor ve o zamandan beri, insanlarda farklılaşan nörolojinin birçok yönünü vurgulayan düzinelerce makale var. kekemelik.) Bu nedenle, kekemeliğin beyindeki farklılıklardan kaynaklandığını kesin olarak söyleyebiliriz. Psikolojik bir bozukluk değildir, ancak bu durumla yaşayanlar için kesinlikle önemli psikolojik sonuçları olabilir. Ve öğrenme, insanların nasıl ve ne zaman kekelediği konusunda önemli bir rol oynamasına rağmen, öğrenilmiş bir davranış değildir.
Üçüncüsü, nörolojik temelleri bilmenin önemli olduğunu, ancak yine de her şeyi açıklamadığını belirtiyorum. Örneğin, bu nörolojik farklılıkların neden konuşma üretiminde bozulmalara yol açtığını hala tam olarak anlamıyoruz . Korkarım beyinden ağza çok uzun bir yol var ama araştırmalar devam ediyor.
Son olarak, sadece kekemeliğin nörolojik kökenli olduğunu bilmenin, konuşma dili patologlarının kekeleyenlere yardım etmek için yapabileceği iyi işlerin hiçbirini reddetmediğini vurguluyorum. Aslında bu, kekeleyen insanların farklı oldukları ve farklı olmanın normal olduğu gerçeğiyle yüzleşmelerine yardımcı olmanın öneminin altını çiziyor .
Bu bilgi aynı zamanda sadece akıcılık içeren tedavilerde karşılaşabileceğimiz zorlukları açıklamaya da yardımcı olur: Her zaman akıcı olmak, kekeleyen insanların beyinlerinin çalışma şekli değildir. Akıcılıklarını geliştirmek için farklı bir şekilde konuşmaları çaba gerektirir - çok çaba -ve akıcılık odaklı terapilerde sıklıkla yüksek nüks oranları görmemizin nedeni budur. Bu nedenle (ve diğerleri), terapi birden fazla bileşeni içerebilir ve içermelidir. Bazı insanlar gerçekten akıcılıkları üzerinde çalışacak, ancak birçoğu kekemelik anlarını daha etkili bir şekilde ele almayı öğrenecek, böylece kekemelik iletişimlerini daha az rahatsız edecek (yani, daha kolay kekeleyecekler). Ve çoğunun, kekemelik gerçeğiyle başarılı bir şekilde başa çıkabilmeleri için büyük olasılıkla kabul ve duyarsızlaştırma üzerinde çalışması gerekecektir.
Bozukluğun nörolojik kökenini anlamak, kekemeliğin yanlış bir şey yapmalarının sonucu olmadığını anlamamıza da yardımcı olur. Bu sadece beyinlerinin çalışma şekli ve bu onların suçu değil.
Bu nedenle, bir dahaki sefere biri size kekemeliğin nörolojik olup olmadığını sorduğunda, onu kekemelik konusunda eğitmek için bir fırsat olarak değerlendirin ve onlara tüm önemli mesajları verin: Kekeleyen insanlar için umut vardır ve kekemelik onların suçu değildir ! Bu bilgi, durumu nasıl gördükleri ve kendilerini nasıl gördükleri konusunda gerçek bir fark yaratabilir.
J Scott Yaruss